Erpegi, które nietuzinkowo wykorzystują stół do gry

Oto lista erpegów, które wykorzystują stół do gry na własny sposób. Zapewne kojarzycie maty taktyczne (do walki) albo mapy heksowe do eksploracji świata. Niniejszy artykuł przedstawia gry, które kreatywnie wykorzystują stół do gry. Za jego pomocą popychamy fikcję do przodu. Jego przestrzeń oraz rekwizyty służą rozgrywce. Wreszcie, „stołem” nie musi być dosłownie stół! Pisząc prościej: „jak można jeszcze wykorzystywać stół w ramach sesji RPG?”. Jak możemy odejść od schematu „siatka taktyczna, figurki, heksy”?

Podzieliłem ten artykuł na trzy kategorie:

• Gry wykorzystujące coś innego niż stół bądź przestrzeń na stole.
• Gry polegające na rysowaniu.
• Gry wykorzystujące nietypowe rekwizyty lub ciekawie wykorzystujące kości oraz kartki.

Wykorzystywanie tablicy

Noirlandia (Turtlebun) to gra w przeprowadzenie śledztwa w ramach morderstwa,. Uzywa ona tablicy korkowej. Tak, będziecie zbierać poszlaki, przypinać je do tablicy korkowej i łączyć sznurkami! Wygląda to jak na załączonym obrazku:

W rezultacie, tworzy się głębia przedstawionego miasta oraz tajemnicy, jaką faktycznie skrywa. Najważniejszym jednak jest to, że nie wiemy do końca, kto jest mordercą. Wyniknie to z całej sieci sznurków oraz karteczek, jaka na koniec powstanie.

The Slow Knife (Jack Harrison) także wykorzystuje tablicę, z tym że nie musi być ona korkowa. Jest to gra z kartami (promptami) o nędznych łajdakach oraz o ich chłodnej zemście. W trakcie gry nasi złoczyńcy będą wspinać się po drabinie społecznej, aż w końcu zaczną realizować swoją zemstę.

Ta gra wykorzystuje tablicę do zaznaczania napotkanych postaci oraz wydarzeń, w siatce powiązań. Trochę przypomina ścianę, która wisi u obłąkanego maniakalnego protagonisty!

Rysowanie mapy

Companion’s Tale (Laura Simpson) to gra we wspólne opowiadanie dziejów naszego zbiorowego Bohatera, ale z perspektywy osób postronnych w świecie. Przyboczni Bohatera, świadkowie z innych miejsc, późniejsi badacze czy notki historyczne. To wszystko będzie dotyczyć Bohatera, ale nie musi być ze sobą spójne! Gra między innymi wykorzystuje talie kart oraz gotowe podobizny postaci.

Przede wszystkim jednak każdej relacji o Bohaterze towarzyszyć będzie dorysowanie czegoś do wspólnej mapy naszego świata. W rezultacie nie tylko opowiemy sobie o Bohaterze czy o komentujących go, ale także zobaczymy jaki świat właściwie narysowaliśmy! Rysować będzie każdy gracz: role są cztery, z czego jedna to rola kartografa, który uwiecznia to, co wynika z relacji pozostałych osób!

The Quiet Year (Avery Alder) to gra o społeczności, która przez jeden rok próbuje wnieść się po upadku cywilizacji. Projekty, problemy, potrzeby i dobra, uwieczniać będziemy na wspólnie rysowanej mapie osady (czy okolicy wokół). Gracze będą wspólnie podejmować decyzje, co zrobić, co narysować, biorąc pod uwagę uciekający czas…

Ta gra wykorzystuje jeszcze karty (4 talie po 13 kart) które wprowadzają nam wydarzenia. Istotne jest to, że podczas Zimy, jeśli wylosujemy Króla Pik, pojawiają się Mroźni Żniwiarze i gra się raptem kończy! Zostajemy tylko z tym, co sami narysowaliśmy.

Rekwizyty na stole

Stardawn (Linda H. Codega) to gra o galaktyce w przededniu końca wojny, w tym o zmaganiach z przeszłości oraz teraźniejszości. Używa ona kart Tarota to praktycznie wszystkich rzeczy: od odpowiedniego układania historii, określania postaci, po przebieg rozgrywki oraz konkluzję. Kluczowe jest konkretne ułożenie kart.

Dread (Epidiah Ravachol, Nat Barmore) to gra horror, którą interesują intensywne emocje podczas eksploracji wrogich miejsc. Głównym rekwizytem jest wieża Jenga, która służy do rozstrzygania działań postaci. Zależnie od trudności działania, gracz musi wyciągnąć jeden lub więcej klocków. Jeśli wieża się rozpadnie, jego postać ginie!

Ten Candles (Stephen Dewey) to gra w tragiczny horror, który zakłada, że w naszej opowieści nie będzie ocaleńców. Nie bawimy się w „przetrwanie horroru”, a w jego doświadczenie! Głównym rekwizytem jest tytułowe dziesięć zapalonych świec, które są gaszone przez osobę prowadzącą w odpowiednich momentach. Kiedy ostatnia, dziesiąta świeca, zgaśnie, wtedy wszystkie postacie graczy giną. Przy okazji, będziemy palić fragmenty informacji (nazwijmy „karty postaci”) o naszych postaciach! Postać składa się bowiem z czterech kartek: dwóch par (pozytywna + negatywna) cech, współdzielonych z sąsiednimi graczami. Można stracić postać wcześniej, jeśli w trakcie gry spłoną nam wszystkie cztery karteczki!

Z ciekawostek: pod koniec tworzenia postaci nagrywa się słowa pożegnalne postaci (słowami gracza), które odtwarza się na koniec gry.

Fiasco (Jason Morningstar) to gra o ambitnych postaciach z kiepską samokontrolą. A konkretniej: gra w dramę o kłopotach i nawale problemów wynikających z tego, że sytuacja wymyka się spod kontroli. Trochę jak film „To nie jest kraj dla starych ludzi”. Istnieją dwie edycje (Classic oraz obecna, karty zamiast kości). Jest jeden rekwizyt dalej wspólny dla obu wersji. Każdy z sąsiadujących graczy współdzieli parę Relacji oraz jeden z elementów gry (Need, Location, Object). Gracz zatem formuje wizję swojej postaci na podstawie tego, co go łączy z sąsiadami przy stole.

Ten tekst powstał dzięki wsparciu: Jędrzej Śmietański, Aleksandra Sontowska, Jakub Kucharzewski, Erpegowe Piekiełko, Sebastian Żarnowski, Michał Laskowski, Przemysław Wasilewski i Marcin Zaród. Dziękuję!