Czym jest storytelling?

• 

Zawsze miałem dysonans poznawczy, kiedyś ktoś mówił o dzieleniu „opowieści” oraz „mechaniki” w kontekście sesji RPG. Przecież cała rozgrywka polega na tym, aby jakaś historia (fabuła) powstała jako rezultat sesji! Używamy zasad, reguł, mechanik aby „opowiedzieć coś”. Jak dodano do rozmowy termin „storytelling”, to już nie wiedziałem, co ma rozmówca na myśli:

1. Nazwę silnika do nowych edycji World of Darkness, później nazwane Chronicles of Darkness („Storytelling”)?
2. Grę polegającą na wspólnym spontanicznym opowiadaniu historii? (Storytelling game)?
3. Gawędę (Storytelling)?

Skoro erpegowe medium polega na rozmowie w fikcji przedstawionej (SIS), to wszystko, co popycha grę do przodu, „jest storytellingiem”. Musisz coś powiedzieć, aby zaistniała rozgrywka. Skoro splatasz sytuacje za sytuacją, nieuchronnie powstaje „opowieść”.

Definicja storytellingu

W tekście o metagamingu wyróżniłem dwa kanały komunikacyjne na sesji RPG:

• „Kanał gry”: dialog, w którym animujemy SIS.
• „Kanał meta”: dialog, w którym uzgadniamy i komentujemy SIS.

W dużym uproszczeniu, „kanał gry” to właśnie storytelling. Ponieważ uczestnicy prowadzą dialog w SIS i chcą dowiedzieć się, co się stanie, ta rozmowa staje się opowiadaniem historii (storytelling). Jeśli chcecie ścisłej definicji, to proszę:

Storytelling (RPG): Wspólne tworzenie opowieści powstającej na sesji RPG – poprzez stosowanie technik, narzędzi oraz uzgodnionych reguł – za pomocą dialogu animującego (zmieniającego) wspólną przestrzeń wyobrażoną.

Zapewne zapytacie się, „ale jak to, mechanika to nie opowieść!!!oneoneone„. Z tym zapraszam do kolejnej sekcji tekstu.

Wszystko, co robisz, jest storytellingiem

Wyobrażcie sobie, że wszystkie metody i narzędzia, za pomocą których można grać na sesji RPG, to technika narracyjna. To trochę jak z „Techniques” z Big Model RPG. Uproszczę termin do „techniki”.

Techniki to nie tylko tworzenie i interwencje w sceny, techniki opisu czy sposoby oddziaływania na drugą osobę. Techniki to także sposoby na rozstrzygnięcie sytuacji, aby sprawdzić „co dalej”, Oznacza to, że wszystkie użyte reguły i procedury gry stają się technikami. Nawet mechaniki, z których procedury korzystają! Zastosowanie jakiejś mechaniki ma ostatecznie sprawić, że na końcu wyjdzie nam ciąg dalszy wspólnej opowieści (storytellingu), prawda?

Wchodzi tu rzecz, której nie da się zignorować: estetyka. Nie każdemu pasuje estetyka opisu reguł, tudzież działania jakiejś mechaniki. Nie każdemu pasuje w ogóle idea używania specyficznego „języka gry”. To jednak też są techniki mające na celu pojawienie się storytellingu. Estetycznie „język gry” może nie być tym, czego ktoś oczekuje, ale dalej pełni tę samą funkcję w gawędzie. Dzięki nim konstruktywnie budujemy kolejny fragment spontanicznej opowieści – czyli storytellingu właśnie.

Wybór erpega sprowadza się do wyboru tematycznego zbioru preferowanych przez nas technik (tzw. framework) do prowadzenia storytellingu.

Jest jeszcze dyskurs „odgrywanie” a „granie”, ale pominę go milczeniem. Storytelling w kontekście erpegowego medium pokrywa oba bieguny tego dyskursu.

Ten tekst powstał dzięki wsparciu: Jędrzej Śmietański, Michał Laskowski, Aleksandra Sontowska i Jakub Kucharzewski. Dziękuję!